Εργασιακές σχέσεις- «Ζούγκλα» για τους εργαζόμενους

Τα στοιχεία που δημοσιοποίησε το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας (ΣΕΠΕ) για το α' εξάμηνο του 2012, είναι δηλωτικά της ανατροπής των εργασιακών σχέσεων και της εργασιακής ζούγκλας που συνεπάγεται, για τους εργαζόμενους, η ευελιξία στην εργασία, όπως επιτάσσουν οι σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου στην Ελλάδα και στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η γενίκευση της μερικής απασχόλησης, η ραγδαία κατάργηση της μόνιμης και σταθερής δουλειάς με πλήρη δικαιώματα, η ανασφάλιστη εργασία, η προκλητική παραβίαση ακόμα και αυτής της κουτσουρεμένης και άθλιας εργατικής νομοθεσίας, το γεγονός ότι χιλιάδες εργαζόμενοι είναι για μήνες απλήρωτοι για τα δεδουλευμένα τους και η εργοδοτική αυθαιρεσία, δεν είναι σημεία των καιρών. Είναι όροι αναγκαίοι για να ξεπεράσει το κεφάλαιο την κρίση και να μπει σε νέο κύκλο κερδοφόρας ανάπτυξης, σε συνθήκες μάλιστα οξυμένου ανταγωνισμού με άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις σε παγκόσμιο επίπεδο.

[Τα παραπάνω δεν αφορούν «τους άλλους». Ανάλογη κατάσταση επικρατεί και στην περιοχή μας: Η ανεργία θερίζει. Τα 3ωρα, τα 4ωρα, η μερική απασχόληση κάνουν θραύση. Το ίδιο και η ανασφάλιστη εργασία. Οι εργολαβικοί στα ορυχεία και στη ΔΕΗ δουλεύουν σε συνθήκες γαλέρας. Εκατοντάδες εργαζόμενοι, σε πολλές επιχειρήσεις, δεν έχουν πληρωθεί, εδώ και μήνες, τα δεδουλευμένα τους, ενώ μια σειρά εργοδότες και κλάδοι, – αξιοποιώντας την αντεργατική νομοθεσία, που ψήφισαν τα κόμματα της πλουτοκρατίας και του «ευρωμονόδρομου», αλλά και τη στάση που κρατούν οι ξεπουλημένες ηγεσίες του κυβερνητικού και του εργοδοτικού συνδικαλισμού (οι εργατοπατέρες της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ), – προχωρούν σε μειώσεις μισθών (επισιτισμός - τουρισμός, ΦΑΓΕ, τρόφιμα - ποτά, εμπόριο, σούπερ μάρκετ, φαρμακεία, κλπ.)].

Μπορεί στην Ελλάδα η κρίση και τα μνημόνια να επιτάχυναν τις ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, δεν είναι όμως η αιτία της βαρβαρότητας που βιώνουν σήμερα εκατομμύρια εργαζόμενοι. Για παράδειγμα, η επικράτηση της ευελιξίας στην εργασία και της μερικής απασχόλησης έναντι της σταθερής δουλειάς, είναι στρατηγικός στόχος της Ευρωπαϊκής Ένωσης από τις αρχές της δεκαετίας του '90 και περιγράφεται στις κατευθυντήριες γραμμές όλων των στρατηγικών που ακολούθησαν τη συνθήκη του Μάαστριχτ (την οποία – θυμίζουμε – ψήφισαν όλα τα κόμματα εκτός από το ΚΚΕ) . Καταγράφονται στη «Λευκή Βίβλο» με ακρίβεια. Και βρήκαν παραπέρα επεξεργασία στη στρατηγική της Λισαβόνας. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι σε χώρες όπως η Γερμανία, η Ολλανδία και η Μ. Βρετανία, η μερική απασχόληση και οι άλλες ελαστικές μορφές εργασίας κάνουν θραύση εδώ και δεκαετίες και προβάλλονται από τα κόμματα του κεφαλαίου σαν θεμελιακές «αναδιαρθρώσεις» για να βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα της καπιταλιστικής οικονομίας.

Το ίδιο συμβαίνει και στην Ελλάδα, όπου τέτοιες ανατροπές καθυστέρησαν εξαιτίας, κυρίως, των εμποδίων που όρθωσε το ταξικό εργατικό - λαϊκό κίνημα, με καθοριστική τη συμβολή του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ. Ωστόσο, το νομικό πλαίσιο για την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων έχει θεσμοθετηθεί, εδώ και χρόνια, στη χώρα μας, όπως και σε όλη την ΕΕ και εμπλουτίζεται από τις αστικές κυβερνήσεις. Τώρα, εν μέσω κρίσης, που καταστρέφει παραγωγικές δυνάμεις και κάνει το κεφάλαιο πιο επιθετικό, ενεργοποιείται το φιλεργοδοτικό οπλοστάσιο και σαρώνεται κάθε δικαίωμα. Ταυτόχρονα, επεκτείνεται με νέους νόμους, μέσα κι έξω από τα μνημόνια, όπως άλλωστε γίνεται και σε όλα τα άλλα κράτη - μέλη της ΕΕ, στο όνομα της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων.

Το πλέγμα των αντεργατικών νόμων θυμίζει Λερναία Ύδρα. Ακόμα κι αν ένας αντεργατικός νόμος καταργηθεί, ένας άλλος θα προβλέπει τα ίδια και χειρότερα. Για παράδειγμα, ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει την κατάργηση του «μνημονιακού», όπως λέει, νόμου της μετενέργειας, για την προστασία δήθεν των συλλογικών συμβάσεων, κρύβει, όμως, ότι η κατάργηση επί της ουσίας των κλαδικών συμβάσεων επιτυγχάνεται με τον προηγούμενο νόμο της Κατσέλη (που, ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν προτείνει την κατάργησή του), που προβλέπει ότι η επιχειρησιακή, όσα κι αν δίνει, υπερισχύει της κλαδικής. Ενώ εφαρμόζονται κατά κόρον και οι ατομικές.

Οι εργοδότες έχουν ανεξάντλητους τρόπους να φτηνύνουν τον εργάτη για να ανεβάσουν τα κέρδη τους, επειδή ο καπιταλισμός, η ΕΕ και η αστική διαχείριση δουλεύουν αποκλειστικά για λογαριασμό τους.

Διέξοδο στο λαό μπορεί να δώσει μόνο ο ανυποχώρητος αγώνας ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική, – η οργανωμένη δράση, μέσα από τα ταξικά σωματεία και τις επιτροπές αγώνα σε κάθε τόπο δουλιάς, σε κάθε κλάδο, σε κάθε χωριό και λαϊκή γειτονιά,– με στόχους πάλης που θα μεγαλώνουν τις προϋποθέσεις για ξήλωμα της αστικής εξουσίας. Για οργάνωση της οικονομίας με κριτήριο τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες και όχι τα κέρδη και τις ανάγκες του κεφαλαίου.

Ν.Ε. Φλώρινας ΚΚΕ