40 Χρόνια Μετά, Το Πολυτεχνείο ζει στους αγώνες του σήμερα

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου, υπήρξε η κορυφαία στιγμή Αντίστασης απέναντι στην επτάχρονη δικτατορία. Εκείνες τις ημέρες του Νοεμβρίου του 1973, η φωνή του λαού και της νεολαίας για δημοκρατία, εθνική ανεξαρτησία και αξιοπρέπεια, έσπασε το καθεστώς φόβου,

το κλίμα ηττοπάθειας και τους μηχανισμούς πολιτικού ελέγχου που είχε επιβάλλει η χούντα.
Χιλιάδες νέοι άνθρωποι, φοιτητές και εργαζόμενοι, εκφράζοντας το δημοκρατικό αίσθημα της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού,  αψήφησαν την αστυνομική βία, τις ερπύστριες των τεθωρακισμένων και τις σφαίρες των παρακρατικών. Η αιματηρή καταστολή της εξέγερσης άνοιξε το δρόμο για την κατάρρευση του δικτατορικού καθεστώτος.

Το Πολυτεχνείο δεν μπαίνει στα μουσεία

Το Πολυτεχνείο μπόλιασε με ριζοσπαστισμό και αυτοπεποίθηση τα κοινωνικά κινήματα της Μεταπολίτευσης, και έβγαλε το λαό στο δημοκρατικό προσκήνιο με το αίσθημα του νικητή. Για αυτό είναι τόσοι πολλοί σήμερα οι εκπρόσωποι του πολιτικού κατεστημένου που θα ήθελαν να ξεμπλέξουν μαζί του, που θα ήθελαν να δουν την επέτειο της 17^ης Νοέμβρη να εκφυλλίζεται σε μια τυπικού χαρακτήρα αναμνηστική γιορτή, που καταριούνται τη Μεταπολίτευση ως συμφορά για τον τόπο. Οι συμβολισμοί του Πολυτεχνείου δεν άρεσαν ποτέ στην εξουσία η οποία προτιμά πάντοτε να έχει απέναντί της ένα λαό βυθισμένο στην παραίτηση και την απάθεια, και μια νεολαία που κάθεται φρόνιμα βουλιάζοντας στη μοιρολατρία και την απαισιοδοξία. Όμως αυτή την εξέγερση δεν κατάφεραν να την εξαλείψουν από τη συλλογική μνήμη, ούτε να την περιορίσουν σε «κάδρο» μιας συγκεκριμένης ιστορικής περιόδου. Σαράντα χρόνια μετά το 1973, το Πολυτεχνείο, συγκινεί και κινητοποιεί, εκπέμπει ακόμα ολοζώντανο του μήνυμα του: Η υποταγή και η απάθεια είναι ήττα. Ο κόσμος αλλάζει με αγώνες. 

Ο αγώνας του Σήμερα: Να απελευθερώσουμε την Ελλάδα από τα δεσμά του Μνημονίου.

Σήμερα η Ελλάδα διανύει τον τέταρτο χρόνο των Μνημονίων. Οι αρχικές υποσχέσεις για γρήγορη ανάκαμψη και «έξοδο στις αγορές» αποδείχτηκαν ωμή εξαπάτηση. Η εικόνα που παρουσιάζει σήμερα η ελληνική κοινωνία, είναι μια εικόνα ανθρωπιστικής καταστροφής, πρωτοφανής για χώρα που δε βρίσκεται σε πόλεμο. Το μεγαλύτερο τμήμα της κοινωνίας -άνεργοι, εργαζόμενοι, συνταξιούχοι- εξωθείται κάτω από τα όρια αξιοπρεπούς διαβίωσης. Οι μικρές επιχειρήσεις αφανίζονται. Το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης έχει καταρρεύσει. Η ανεργία είναι ανεξέλεγκτη. Η νεολαία μεταναστεύει μαζικά.  Όλα αυτά δεν είναι αποτέλεσμα των δομικών στρεβλώσεων της ελληνικής οικονομίας. Είναι αποτέλεσμα του ίδιου του Μνημονίου και της εξαναγκαστικής καταστροφικής λιτότητας, που επιβλήθηκε στη χώρα μας, για λόγους «παραδειγματισμού» και με τη συναίνεση των κυβερνήσεων Παπανδρέου, Παπαδήμου και Σαμαρά. Το χειρότερο είναι ότι όσο η πολιτική των Μνημονίων αποτυγχάνει, τόσο η τρόικα και η κυβέρνηση, για να καλύψουν την αποτυχία, υιοθετούν ακόμα σκληρότερα μέτρα. 

Να υπερασπιστούμε τη Δημοκρατία

Η κατάσταση αυτή, δημιουργεί ευθέως και πρόβλημα δημοκρατίας. Οι κοινοβουλευτικοί θεσμοί υποβαθμίζονται. Τα κατοχυρωμένα δημοκρατικά δικαιώματα αμφισβητούνται πλέον ανοιχτά. Όσοι διαφωνούν με το Μνημόνιο και υιοθετούν μορφές κοινωνικής διαμαρτυρίας, συκοφαντούνται και διώκονται ως εχθροί της κοινωνικής ειρήνης. Σήμερα η κυβέρνηση των Μνημονίων φλερτάρει πλέον ανοιχτά με την ακροδεξιά ιδεολογία, ελπίζοντας ότι θα καταφέρει έτσι να υψώσει ανάχωμα στην Αριστερά. Η ξενοφοβία, ο κοινωνικός συντηρητισμός, η εμφυλιοπολεμική ρητορική αποτελούν πλέον επίσημη ιδεολογία της Δεξιάς του Σαμαρά, πίσω από την οποία σύρεται το διαλυμένο από τα σκάνδαλα και την πολιτική αναξιοπιστία ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου.

Ανάγλυφη της κρισιμότητας των στιγμών είναι η εικόνα που διαμορφώθηκε τις τελευταίες ημέρες. Η παράνομη εισβολή και οι χειροπέδες στην πύλη της Ε.Ρ.Τ. Η εκ νέου και δωρεάν παραχώρηση στους μεγαλοκαναλάρχες των ψηφιακών συχνοτήτων. Οι νέες απολύσεις, οι νέοι φόροι και οι κατασχέσεις που προετοιμάζουν μαζί με τα στελέχη της τρόικας που επανήλθαν στην πιο ιταμή, αλαζονική και επιθετική παρουσία τους στην Ελλάδα, ως σύγχρονος Μολώχ που απαιτεί συνεχώς νέες θυσίες.

Και από την άλλη πλευρά, η απάντηση της κοινωνίας, ο ηρωικός και ελπιδοφόρος αγώνας των εργαζομένων της Ε.Ρ.Τ., των καθαριστριών, των κατοίκων της Χαλκιδικής, των πανεπιστημίων. Η πρόταση δυσπιστίας του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. που κατέδειξε πόσο ο βασιλιάς είναι γυμνός, που εμφάνισε ακόμη πιο αδύναμη, πιο φοβισμένη και εκτεθειμένη μπροστά στην οργή της μεγάλης πλειοψηφίας της κοινωνίας την κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου.

Ο κόσμος αλλάζει με αγώνες 

Η απάντηση στη βαθειά οικονομική πολιτική και κοινωνική κρίση βρίσκεται στο σημερινό νόημα του Πολυτεχνείου. Ο κόσμος αλλάζει με αγώνες. Η έξοδος από την κρίση  είναι ρεαλιστική και εφικτή μόνο αν στο προσκήνιο βρίσκεται ένα μαζικό, δυναμικό και πολύμορφο κίνημα κοινωνικών αντιστάσεων. Ένα κίνημα που θα συσπειρώσει τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία παντού: στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές και την περιφέρεια, στα σχολεία και τα πανεπιστήμια. 

Σαράντα χρόνια μετά από το 1973, το Πολυτεχνείο είναι εδώ

Να μας υπενθυμίζει το νόημά του και να εμπνέει τους αγώνες του σήμερα: Για την οριστική απελευθέρωση της χώρας από τη θηλιά των Μνημονίων. Για την υπεράσπιση της κοινωνικής συνοχής και την προστασία των πιο αδύναμων. Για έναν εναλλακτικό δρόμο ανάπτυξης, προς όφελος της κοινωνίας και όχι του κεφαλαίου. 

Κάνουμε τα Μνημόνια Παρελθόν.

Ανοίγουμε το δρόμο στην Ελπίδα.

Ήρθε η ώρα της ανατροπής