Η νέα μεταπολίτευση- Η αριστερά μπροστά σε νέες ιστορικές προκλήσεις

Το αποτέλεσμα των εκλογών της 6 Μαΐου κατέγραψε με τον πιο εκκωφαντικό, ηχηρότερο απ’ ότι αναμενόταν, αλλά και αντιφατικό τρόπο, την καταδίκη των πολιτικών της κοινωνικής λεηλασίας που εφάρμοσαν τα κόμματα της συγκυβέρνησης του μαύρου μετώπου (Ν.Δ-ΠΑ.ΣΟ.Κ-ΛΑΟΣ).

Με μια πρώτη ματιά, κάποιος μπορεί να διαπιστώσει ότι η ελληνική Δεξιά, αν και κατακερματισμένη, βρίσκεται στα ιστορικά της ποσοστά- ίσως και λίγο πιο πάνω- με αναβαθμισμένη αφενός την ακραία νεοφιλελεύθερη πτέρυγά της (Δράση, Δημιουργία Ξανά, Δημοκρατική Συμμαχία) και αφετέρου την ακροδεξιά της είτε στη ανοικτά φασιστική της εκδοχή (Χρυσή Αυγή) είτε στη λαϊκίστικη – αυταρχική (ΛΑΟΣ-Ανεξάρτητοι Έλληνες). Επίσης γίνεται ξεκάθαρο πως το εκτός Αριστεράς λεγόμενο «αντιμνημονιακό μέτωπο» είναι ένας ασαφής πολιτικός χυλός που κρύβει στο εσωτερικό του δυνάμεις που είτε δεν αμφισβητούν ουσιαστικά τη νεοφιλελεύθερη ηγεμονία  και κινούνται στα όρια της κυρίαρχης συναίνεσης (π.χ. ΔΗΜΑΡ-Οικολόγοι), είτε αποτελούν ανοικτά αυταρχικούς πολιτικούς σχηματισμούς με αντιλαϊκό πολιτικό πρόσημο φασιστικής ή νεοφιλελεύθερης κοπής (οι διάφορες πολιτικές ομάδες της Δεξιάς).

Είναι πράγματι χάρμα οφθαλμών να παρακολουθεί κανείς την παράκρουση του σάπιου αστικού συστήματος στα ΜΜΕ σε Ελλάδα κι Ευρώπη, που δείχνει να τα έχει χαμένα, κραυγάζοντας, απειλώντας κι εκβιάζοντας το λαό, ο οποίος είχε το «θράσος» να καταβαραθρώσει τις μνημονιακές δυνάμεις αντί να τις… ευγνωμονεί αιώνια για τη φτώχια και την κατάθλιψη στην οποία τον έχουν καταδικάσει. Κι αυτό επειδή η αμφισβήτηση των Μνημονίων και η κατάρρευση του δικομματισμού είχε, με πλειοψηφικό τρόπο, αριστερά χαρακτηριστικά. Οι εκλογές στις 6 Μάη κατέγραψαν το υψηλότερο ποσοστό στην ιστορία της ελληνικής Αριστεράς. Το αθροιστικό ποσοστό των βασικών δυνάμεων της Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ) είναι 26,45% και είναι μεγαλύτερο από το 24,42 % της ΕΔΑ του 1958. Επαναεπιβεβαιώθηκε η ταξικότητα της ψήφου και η πολιτική επανασύνδεση μισθωτών και εργατικών στρωμάτων με την πολιτική Αριστερά. [Ενδεικτικά, στο σύνολο των μισθωτών του ιδιωτικού τομέα το άθροισμα ΣΥΡΙΖΑ - ΚΚΕ έφτασε το 30%, ενώ στις χαμηλότερες βαθμίδες της κατηγορίας αυτής (τις πιο «εργατικές» δηλαδή) ξεπέρασε το 45%. Αντίστοιχα, στο σύνολο των μισθωτών του δημοσίου τομέα, το άθροισμα ΣΥΡΙΖΑ - ΚΚΕ έφτασε το 34%, ενώ στις χαμηλότερες βαθμίδες ξεπέρασε το 52%. Μαζί δε με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ αγγίζει ένα ποσοστό 55%. Κατά συνέπεια, η πλειοψηφία της εργατικής τάξης και των μισθωτών στρωμάτων της νέας μικροαστικής τάξης αναζητεί λύσεις από τα αριστερά.

Παρ’ότι οι παραπάνω εξελίξεις απονομιμοποιούν όλες τις αποφάσεις της περιόδου του και θέτουν πολιτικά εμπόδια στην παραπέρα ανάπτυξη της καπιταλιστικής επίθεσης στον κόσμο της εργασίας, δε θα πρέπει ωστόσο να οδηγηθούμε σε λανθασμένα και υπεραισιόδοξα συμπεράσματα. Η μαζική υπερψήφιση του ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηρίστηκε από τις αυταπάτες των άμεσων λύσεων και των κυβερνητικών διεξόδων, με απαντήσεις εντός της ΕΕ και χωρίς ρήξη με το σύστημα.     Εδώ δεν πρέπει να παραβλέψουμε την πρώτη μετατόπιση των τοποθετήσεων του ΣΥΡΙΖΑ από την επομένη των εκλογών κιόλας, σε ανοιχτά φιλοευρωπαικές θέσεις, στην προσπάθειά του να διατηρήσει και να ενισχύσει το ρεύμα των ψηφοφόρων του για τη διεκδίκηση της κοινοβουλευτικής πρωτιάς. Όπως σωστά έχει επισημανθεί , το εντυπωσιακό εκλογικό αποτέλεσμα στις 6 Μάη του ΣΥΡΙΖΑ,  δεν είναι προϊόν της ηγεμονίας της πολιτικής πρότασής του ή των οργανικών δεσμών που ανέπτυξε τη τελευταία διετία με τα εργαζόμενα στρώματα. Καρπώθηκε, μάλλον, το αντιφατικό λαϊκό ρεύμα αμφισβήτησης, παρά το δημιούργησε ή διαμόρφωσε αποφασιστικά το πολιτικό του περίγραμμα. Η εκλογική του επομένως επιτυχία  δεν είναι η φυσική κατάληξη ενός οργανωμένου κοινωνικού και πολιτικού ρεύματος αμφισβήτησης, με σαφή σχέδιο ρήξης και ανατροπής. Οι τακτικισμοί των δύο τελευταίων εβδομάδων και η δεξιά μετατόπισή του, ακόμη και με βάση το δικό του πρόγραμμα, είναι ενδεικτικό της αδυναμίας του και των προθέσεών του.

Σε συνθήκες κρίσης η πολιτική δεν έχει απλά το  χαρακτήρα μιας  γενικής πολιτικο-ιδεολογικής ζύμωσης, αλλά μετατρέπεται σε ζήτημα άμεσης επιβίωσης. Από αυτή την άποψη, η ζύμωση γύρω από την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού (ΚΚΕ), κάθε άλλο παρά επαναστατική και ανατρεπτική είναι σήμερα. Από την άλλη όμως, η πολιτική ως επιβίωση στο σήμερα,  δε μπορεί να γίνεται το άλλοθι για έναν αμυντικό ρεφορμισμό που αδυνατεί να κατανοήσει το μέγεθος και το ιστορικό χαρακτήρα της καπιταλιστικής επίθεσης (ΣΥΡΙΖΑ).

Κατά συνέπεια, το ζήτημα του αριστερού άμεσου μεταβατικού προγράμματος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, της άμεσης αποτροπής της επίθεσης συνδέεται με δύο βασικές προϋποθέσεις:

α. Σαφή τοποθέτηση απέναντι στο ευρώ και την Ε.Ε στην κατεύθυνση της ρήξης και της αποδέσμευσης, που θα μας ξαναδώσει δική μας νομισματική και δημοσιονομική πολιτική. Αλλά βέβαια αυτό δεν αρκεί κανείς δε νοσταλγεί τη δραχμή του Ανδρέα και του Σημίτη. Μια φιλολαϊκή οικονομική πολιτική χρειάζεται μια νέα Τράπεζα της Ελλάδας, δημόσια και όχι ιδιωτική όπως η σημερινή, η οποία θα εκδίδει το εθνικό νόμισμα και θα ελέγχει την ισοτιμία.  Εθνικοποίηση όσων τραπεζών δεν επιβιώνουν χωρίς κρατική ενίσχυση, δηλαδή πρακτικά όλων, ώστε αφενός να πάρει από τα χέρια της ισχυρότερης σήμερα μερίδας καπιταλιστών τη θεσμική βάση της εξουσίας τους, και αφετέρου ν’ ανοίξει το δρόμο για την ανοικοδόμηση της οικονομίας με δημοκρατικό κεντρικό σχεδιασμό κι έλεγχο των κεφαλαιακών ροών. Σχίζοντας τον ευρωζουρλομανδύα μπορούμε να σταματήσουμε την επέλαση του καπιταλισμού και να δημιουργήσουμε βάσεις για έξοδο από αυτόν. Αδύνατο να γίνουν αυτά μέσα στο ευρώ, να ποιό είναι το απλό μας επιχείρημα. Βγαίνουμε από το ευρώ, παύουμε να πληρώνουμε τους τοκογλύφους και διαγράφουμε το χρέος, εθνικοποιούμε το τραπεζικό σύστημα, και ανοίγουμε δρόμο για τη διατροφική και ενεργειακή επάρκεια. Σε συνθήκες πλήρους απασχόλησης και ραγδαίας άρσης των οικονομικών ανισοτήτων. Αν όχι τώρα, πότε; Όλα αυτά όμως δεν μπορούν να γίνουν χωρίς ρήξεις και αγώνα.

β. Το αριστερό άμεσο μεταβατικό πρόγραμμα απάντησης στην κρίση πρέπει να βασίζεται σε ένα αναγεννημένο εργατικό κίνημα και σε πρωτότυπες μορφές λαϊκής αυτοοργάνωσης και πάλης που πρέπει να αρχίσουν να σχηματίζονται στους εργασιακούς και κοινωνικούς χώρους άμεσα ώστε το αίτημα της αποδέσμευσης από την ΕΕ και την ευρωζώνη να συνδέεται στην πράξη με τον αναγκαίο και σύγχρονο σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας.

του Παύλου Μουρουζίδη υποψήφιου της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α στο ν. Φλώρινας