Στο χείλος ενός γκρεμού

Βρέχει καταρρακτωδώς και έχω σταματήσει κάτω από μια τέντα ενός καφενείου κάπου κοντά στο σπίτι μου. Δύο μεσήλικες κάτι μονολογούν. Εστιάζω. Μιλάνε για την νέα τρέλα των ημερών το Geuros και αναρωτιούνται μήπως αυτή είναι η λύση της τραγωδίας. Κοπάζει η βροχή και μπαίνοντας στο σπίτι κατευθύνομαι στον υπολογιστή και στο site του EU observer.

Ο επικεφαλής οικονομολόγος της Deutsche Bank Thomas Mayer μιλώντας σε συμπόσιο που διοργάνωσε η καθημερινή γερμανική εφημερίδα Die Welt, παρουσίασε ένα παράλληλο συναλλαγματικό μέσο που θα αντικαταστήσει υποθετικά το ευρώ στην Ελλάδα αλλά θα της επιτρέψει ταυτόχρονα να παραμείνει υπό όρους στην ευρωζώνη. Σύμφωνα με την παρουσίαση του Mayer ακόμα και αν οι ριζοσπάστες αριστεροί (=ΣΥΡΙΖΑ)  κερδίσουν στις εκλογές της 17^ης Ιουνίου και στη συνέχεια  αθετήσουν το bail out των 130 δις και τα μέτρα λιτότητας, ένα παράλληλο νόμισμα θα σώσει την κατάσταση, παραμένοντας η χώρα όπως ήδη είπα τυπικά στην ευρωζώνη . Το Geuro, σύμφωνα με τον Mayer, θα είναι ένα είδος γραμματίου, που θα μπορεί να πουληθεί υπό την μορφή χρέους. Πρόκειται για ένα υπερβολικά υποτιμημένο νόμισμα, αλλά θα δίνει την δυνατότητα στην κυβέρνηση που θα προκύψει να εξαγοράσει χρόνο, να πραγματοποιήσει μεταρρυθμίσεις και να δημιουργήσει κλίμα περικοπών στον προϋπολογισμό. Τέλος, το ΔΝΤ και οι άλλες χώρες θα πρέπει να συνεχίσουν να δανείζουν την Ελλάδα, συνεχίζει ο Mayer, καθώς και να διασώσουν τις ελληνικές τράπεζες.

Ίσως για τους δυο μεσήλικες όλα αυτά να ακούγονται ονειρικά στον ορυμαγδό της καταστροφολογίας και κάτω από το πρίσμα του λεγόμενου Ισλανδικού θαύματος εφόσον  βέβαια το έχουν υπόψη.

Αν πάει κάποιος στην Ισλανδία ωστόσο θα δει πως όλες οι συναλλαγές γίνονται με βρετανικές λίρες, σουηδικές κορώνες, μέχρι και γιεν. Η ισλανδική κορώνα πλέον αποτιμάται προς (0,000) ακόμα και στις εγχώριες αγορές. Ένα νόμισμα που κανείς δεν εμπιστεύεται και δεν έχει αξία.

Ακούστηκαν διάφορα τον τελευταίο καιρό για το νέο βρυχηθμό του κέλτικου τίγρη και την επανάσταση των Βίκινγκς. Ένας τίγρης που επιβιώνει με καταθέσεις στο εξωτερικό εξαθλιώνοντας την άλλοτε κραταιά μεσαία τάξη, ενός τίγρη που έχει απομονωθεί και έχει αυστηρότατους περιορισμούς στην αγορά ξένου συναλλάγματος. Αυτού του Βίκινγκ που φοβάται να βγάλει την κορώνα από την τσέπη και προτιμά οτιδήποτε άλλο.

Η καθόλα λογική αντίδραση του κόσμου, οι φαντασιώσεις του κ. Καμμένου, η έλλειψη εθνικής προοπτικής του κ. Τσίπρα, οι εγχώριοι τζογαδόροι της δραχμής, οι ξένοι κερδοσκόποι του ευρώ, οι διαρκείς παλινωδίες  στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, οι ανοησίες του αντιμνημονιακού μπλοκ ότι θα έρθει ανάπτυξη ρίχνοντας χρήμα στην αγορά, είναι οι μεταβλητές που πέφτοντας στην κατάλληλη εξίσωση οδηγούν σε ένα αποτέλεσμα: οικονομική και κυρίως εθνική και κοινωνική περιπέτεια.

Η ιστορία μας έχει διδάξει πως οικονομικές καταστροφές συνεπάγονται εθνικές περιπέτειες. Μια κατάρρευση του ελληνικού κράτους θα έχει αντίκτυπο άλλωστε στην άμυνα της χώρας που ατυχώς είναι ζωσμένη από όχι ιδιαίτερα φιλικούς γείτονες. Ένα σύγχρονο οπλοστάσιο, ένα στράτευμα με σχετικά ακμαίο ηθικό που δεν διαβρώνεται από τη στενή δημοσιο-υπαλληλική νοοτροπία των τελευταίων τριάντα ετών, δεν μπορούν να συνυπάρχουν με μία καχεκτική πόσο μάλλον φυτοζωούσα οικονομία. Το χειρότερο δίδαγμα που δεν πήραμε ωστόσο από την ιστορία είναι πως δεν δικαιούμαστε προεκλογικά να παίζουμε με έννοιες όπως της ΑΟΖ που πρέπει επιτέλους να την κάνουμε αλλά υπερκομματικά, όχι  κερδοσκοπικά και συμφεροντολογικά καθώς και της μείωσης των αμυντικών δαπανών που άλλωστε εν πολλοίς καλύπτονται από μυστικά κονδύλια.

Οι ξένοι δεν θέλουν μια νέα Σομαλία στην πλέον κρίσιμη γεωγραφική περιοχή. Αν δεν βοηθήσουμε και εμείς τον εαυτό μας βέβαια δεν θα μας προστατέψουν και αυτοί άμεσα και αποτελεσματικά. Αδύναμες κυβερνήσεις, ελλιπής σχεδιασμός, φόβος ενιαίας δημοσιονομικής πολιτικής, ανύπαρκτοι ηγέτες είναι οι κύριοι υπαίτιοι αυτής της ολιγωρίας.

Η Ελλάδα και οι Έλληνες βιώνουν ένα βίαιο τέλος σε μια εποχή επίπλαστης ευημερίας και αισχρού παρακρατικού μηχανισμού διακυβέρνησης, με συμπόρευση παρακμιακών ηγετών, ηθών και αξιών. Αυτές οι κρίσεις καταλήγουν σε δραματικά γεγονότα που εκκολάπτονται από το εσωτερικό της χώρας. Κανείς εξωγενής παράγοντας δεν μπορεί να δημιουργήσει καταστάσεις συνομωσίας του τύπου ¨να μας πάρουν τα πετρέλαια ήθελαν με την κρίση τους¨ αν δεν υπάρχει και εσωτερικός σπιούνος που έστρωσε κατάλληλα το τραπέζι για μεγάλο φογοπότι.

Του Βαγγέλη Νομικού