Να γίνει υπόθεση όλων των εργαζόμενων η διεκδίκηση της Παιδείας των λαϊκών αναγκών

Η εξειδίκευση της στρατηγικής του μεγάλου κεφαλαίου στην Παιδεία είναι ουσιαστικά το περιεχόμενο του νόμου που ψηφίστηκε την Τρίτη στη Βουλή και φέρνει αλλαγές στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.

Οι ίδιοι που έχουν ήδη τσακίσει τα εργασιακά, ασφαλιστικά δικαιώματα, τους μισθούς, αυτοί που διαλύουν την δημόσια Υγεία, τώρα στρέφονται στα μυαλά και το μέλλον των παιδιών μας.
Φέρνοντας αλλαγές στη δομή και στο περιεχόμενο της εκπαίδευσης που -παρά την έντονη προπαγανδιστική προσπάθεια να εμφανιστούν σαν απάντηση σε σύγχρονες ανάγκες, σαν πρόοδος του εκπαιδευτικού συστήματος κ.ο.κ.- στερούν το μορφωτικό δικαίωμα όχι μόνο από τα παιδιά που από νωρίς σπρώχνονται στην κατάρτιση αλλά και από εκείνα που θα μπορέσουν να συνεχίσουν στο γενικό λύκειο. Οι ιδιαίτερα αρνητικές εξελίξεις που φέρνει, δεν αποτελούν υπόθεση μόνο των εκπαιδευτικών και των άμεσα εμπλεκόμενων στην εκπαίδευση αλλά υπόθεση όλων των εργαζόμενων.
Οι αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις αντικατοπτρίζονται και στα σχολεία. Ανάλογα με το τι εργασιακές σχέσεις θέλουν τα αφεντικά, έτσι αντίστοιχα φτιάχνεται και το σχολείο. Σε αυτό το πλαίσιο ο νόμος της κυβέρνησης για τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση δείχνει και τους στόχους της: Αμόρφωτοι εργάτες που δε θα διεκδικούν τα δικαιώματά τους στη ζωή.
Το Ενιαίο Λύκειο θα γίνει τόσο δύσκολο, που τα παιδιά της εργατικής τάξης δε θα μπορούν να φοιτήσουν σε αυτό. Βάζουν τρεις πανελλαδικού τύπου εξετάσεις ανά τάξη συν τις τελικές πανελλαδικές, ώστε το κόστος φοίτησης να είναι απαγορευτικό για τα παιδιά των εργαζομένων. Τα μετατρέπει σε «μηχανάκια» απανωτών εξετάσεων και μόνιμους πελάτες της παραπαιδείας. Πράγμα που θα επιβαρύνει ακόμα περισσότερο την ήδη θλιβερή οικονομική κατάσταση των λαϊκών οικογενειών με παιδιά στο Λύκειο, με αποτέλεσμα πολλά απ' αυτά να οδηγηθούν εκτός σπουδών για να ριχτούν πριν την ώρα τους στα νύχια της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Το λύκειο θα έχει περισσότερο υποβαθμισμένο τον αυτοτελή μορφωτικό του ρόλο και εντονότερο το χαρακτήρα του ως προθάλαμου είτε της Ανώτατης Εκπαίδευσης είτε της πρώιμης εκμετάλλευσης των παιδιών. Αποκτά χαρακτήρα πιο ελιτίστικο, απομακρύνεται από την παροχή γενικής παιδείας, σε ένα σύστημα που συνολικά κάνει την παιδεία ζήτημα οικονομικών αντοχών, πιο ταξική. Ούτε η παπαγαλία πρόκειται να χτυπηθεί, ούτε τα φροντιστήρια, ούτε πρόκειται να αλλάξει ο χαρακτήρας του λυκείου ως προγυμναστήριο για τις εξετάσεις.
Στο νέο επαγγελματικό λύκειο δίνεται ένα πρόγραμμα αποσπασματικών γνώσεων σε ευθεία αντιστοιχία με τις δεξιότητες που θέλει το κεφάλαιο για εργατική δύναμη φθηνή και ευέλικτη. Η επέκταση της μαθητείας δεν συνιστά λύση στην ανεργία, δεν ικανοποιεί το δικαίωμα για εργασία με δικαιώματα. Η επιλογή κλάδου από την Α' τάξη του Επαγγελματικού Λυκείου και η μαθητεία στις επιχειρήσεις αναδεικνύουν το ναυάγιο της επαγγελματικής εκπαίδευσης μέσα στο πλαίσιο της αστικής διαχείρισης και την προσαρμογή του σχολείου στις επιδιώξεις των μονοπωλιακών επιχειρήσεων, στην πρώιμη εκμετάλλευση και την τζάμπα παιδική εργασία. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα των ΕΠΑΛ όπου η μαθητεία αμείβεται με 9 ευρώ μεροκάματο και στη συνέχεια ο εργοδότης μπορεί να πάρει επιδότηση από το κράτος για να κρατήσει το μαθητευόμενο άλλα τρία χρόνια στη δουλειά. Στην ουσία πρόκειται για τους τσάμπα εργαζόμενους που θα αντικαταστήσουν τους «ακριβοπληρωμένουςς» γονείς τους οι οποίοι θα σπρωχτούν στην ανεργία.
Ταυτόχρονα χιλιάδες εκπαιδευτικοί ρίχνονται στην ανεργία ενώ τους υπόλοιπους «τυχερούς», που θα γλυτώσουν προσωρινά, τους θέλουν με σκυμμένο κεφάλι να ζουν με το φόβο της απόλυσης ή της μετακίνησης.
Στην εκπαιδευτική διαδικασία, τα παιδιά μας μαθαίνουν πως ο μισθός του εργαζόμενου είναι... κόστος ή ότι το κρίσιμο ζήτημα της κοινωνίας είναι η... ανταγωνιστικότητα. Αυτά τα παιδιά θα είναι χωρίς γενικές και ολοκληρωμένες γνώσεις, παρά μόνο «εξοπλισμένοι» με όσα θέλει η εργοδοσία να ξέρουν. Δε θέλουν τον εργαζόμενο να έχει γενική παιδεία, θέλουν παιδιά χωρίς γνώση.
Η υπόθεση της Παιδείας και της Εκπαίδευσης είναι ένα θέμα που αφορά το σύνολο των εργαζομένων.
Γιατί άραγε είναι στρεβλό να θέλουμε όλα τα παιδιά μέσα στα δημόσια σχολεία, έως τα 18 τους χρόνια; Γιατί είναι άραγε ουτοπία τον 21ο αιώνα να μιλάμε για ενιαία βασική εκπαίδευση όταν σε τούτο τον αιώνα όσο ποτέ άλλοτε τα άλματα στην επιστήμη - τεχνολογία θέλουν γερά θεμέλια για να τα παρακολουθήσεις; Γιατί είναι άραγε παρωχημένο το σύνθημα καμία επιχειρηματική δράση στην Παιδεία; Πότε έπαψε να είναι βαρβαρότητα η παιδική εργασία;
Οι εκπρόσωποι της -εκάστοτε- κυβέρνησης επαναλαμβάνουν ότι ο χώρος της Παιδείας είναι ευαίσθητος, χρειάζεται συναίνεση, δεν είναι πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης κλπ. Στην ουσία, πίσω από αυτή την επίκληση κρύβεται η επιθυμία στο χώρο της Παιδείας και κατά συνέπεια στο μυαλό και το μέλλον των παιδιών μας να υπάρχει η απόλυτη κυριαρχία της τάξης των εκμεταλλευτών.
Η απόκρουση των νέων μέτρων στην Παιδεία μπορεί να αποτελέσει αφετηρία για να βάλει η εργατική τάξη και το λαϊκό κίνημα τη δική τους σφραγίδα στο περιεχόμενο της παιδείας με βάση τις πραγματικές ανάγκες.
Όλοι μαζί για να αλλάξουν τα πράγματα, για μια καλύτερη ζωή με δικαιώματα, για το σχολείο και την κοινωνία των σύγχρονων λαϊκών - κοινωνικών αναγκών.
Να γίνει υπόθεση όλων των εργαζόμενων η διεκδίκηση της Παιδείας των λαϊκών αναγκών.

Σύλλογος Γυναικών Φλώρινας
Μέλος ΟΓΕ