Ομιλία του Πρόεδρου του ΕΚΦ Μπίρου στεφάνου την 1 Μάη 2014

Συναδέλφισσες και Συνάδελφοι, Άνεργοι, Νέοι και Νέες, Συνταξιούχοι,

Βρισκόμαστε σήμερα εδώ για να τιμήσουμε την πιο σημαντική μέρα της εργατικής τάξης.

Να τιμήσουμε τη μνήμη των νεκρών αγωνιστών εργατών του Σικάγου του 1886, της Θεσσαλονίκης τον Μάη του 1936, της Καισαριανής του 1944, όλων των επώνυμων και ανώνυμων που έπεσαν για τα δίκαια της εργατικής τάξης.

Βρισκόμαστε εδώ για να συνεχίσουμε τους αγώνες τους για ένα κόσμο ειρηνικό, πιο δίκαιο, χωρίς φτώχεια, εκμετάλλευση, καταπίεση και εξαθλίωση.

Βρισκόμαστε εδώ, να τιμήσουμε μια μεγάλη μέρα για τον εργαζόμενο.

Μια ημέρα τιμής και μνήμης στους αγώνες του.

Μια ημέρα που πιο επίκαιρα από ποτέ, στη σημερινή Ελλάδα μας υπενθυμίζει πως:

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΔΩΣΟΥΜΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΑΓΩΝΑ!

Μπορούμε να αλλάξουμε την κατάσταση στην οποία μας έφεραν.

Μπορούμε να σταματήσουμε τη λεηλασία στο εισόδημα της εργατική τάξης και τον κατακερματισμό της ζωής μας.

Η φετινή Πρωτομαγιά βρίσκει τους εργαζόμενους όλου του πλανήτη να πληρώνουν τις συνέπειες μιας πρωτοφανούς οικονομικής κρίσης και να δέχονται μια ολομέτωπη επίθεση ενάντια στα βασικά και θεμελιώδη κοινωνικά τους δικαιώματα.

Δουλειά, μισθοί και μεροκάματα, εργασιακές σχέσεις, συντάξεις, έχουν γίνει στόχος κυβερνήσεων και εργοδοτών που στο βωμό του κέρδους καταπατούν κάθε έννοια δικαίου.

Ιστορικές κατακτήσεις και δικαιώματα των εργαζομένων, έχουν στοχοποιηθεί και «εκτελούνται» καθημερινά στο όνομα του ανταγωνισμού, των ελλειμμάτων και του χρέους.

Η φετινή Εργατική Πρωτομαγιά σημαδεύεται από το κλείσιμο 4 χρόνων οικονομικής και κοινωνικής βαρβαρότητας ενάντια στους εργαζόμενους, τους άνεργους, τους συνταξιούχους, τους νέους και τις νέες.

Μια βαρβαρότητα που επιβλήθηκε από την Τρόικα, τους δανειστές της χώρας και το μεγάλο τραπεζικό και εργοδοτικό κεφάλαιο.

Μια βαρβαρότητα που υλοποιήθηκε με τη μέθοδο του σοκ και δέους από τις διαδοχικές μνημονιακές κυβερνήσεις, οι οποίες εκτέλεσαν με επιμέλεια τις επιταγές τους.

Τα 4 αυτά χρόνια, εμείς οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό και στο δημόσιο τομέα είδαμε να γυρίζει το εργασιακό ρολόι 100 χρόνια πίσω.

Η χώρα μας στα χρόνια των Μνημονίων μετατράπηκε σε μια τεράστια ζώνη φθηνής, ευέλικτης και ενοικιαζόμενης εργασίας, χωρίς εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα.

Τρόικα και μνημονιακές Κυβερνήσεις

§     Κατάργησαν τις συλλογικές μας συμβάσεις.

§     Μείωσαν τους μισθούς μας, σε επίπεδα φτώχειας.

§     Διέλυσαν το εργατικό δίκαιο και επέβαλαν το απόλυτο εργοδοτικό – διευθυντικό δικαίωμα.

§     Θεσμοθέτησαν τον εργασιακό μεσαίωνα.

§     Πετσόκοψαν τις συντάξεις μας

§     Διέλυσαν την κοινωνική μας ασφάλιση, την Παιδεία, την Υγεία, την Κοινωνική Πρόνοια.

Συνάδελφοι, Συναδέλφισσες,

Απέναντι σε αυτή τη βαρβαρότητα δεν έχουμε άλλη επιλογή πέρα από την οργάνωσή μας, τη συλλογική μας δράση και την ενωτική μας αντίσταση με στόχο να ανατρέψουμε αυτές τις πολιτικές που μας φτωχοποιούν και μας κάνουν δούλους του 21^ου αιώνα.

Να συνεχίσουμε αταλάντευτα, χωρίς υποχωρήσεις και ακόμα μεγαλύτερο πείσμα τους αγώνες μας ως εργαζόμενοι, μαζί με τους ανέργους, τους συνταξιούχους, τους νέους και νέες, τους μικρούς επαγγελματίες.

Πρέπει να σταματήσουμε ΤΩΡΑ τον καταστροφικό χείμαρρο, που παρασέρνει στο πέρασμα του, τις χρόνιες κατακτήσεις μας, την αξιοπρεπή ζωή μας και το αυτονόητο δικαίωμα μας στην εργασία.

Πρέπει να αντιπαλέψουμε τις άδικες και σκληρές αποφάσεις τους, που οδηγούν ολοένα και περισσότερους από εμάς στην ανεργία, ολοένα και περισσότερους νέους σε αδιέξοδο.

Τα στοιχεία για την ανεργία σοκάρουν.

Στους νέους η κατάσταση ακόμα πιο δραματική. Μια ολόκληρη γενιά βρίσκεται υπό διωγμό. Ένας στους δυο δεν εργάζεται, με την ξενιτιά και τον χωρισμό των οικογενειών ανά την Ελλάδα για να βρουν έστω και προσωρινή εργασία να αποτελεί τη μοναδική λύση, τη λύση απόγνωσης, την ώρα που το μέλλον διαφαίνεται αδιέξοδο.

ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΙΤΡΕΨΟΥΜΕ να αμαυρώσουν το μέλλον μας.

ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ να περιμένουμε τις χειρότερες μέρες, και τα ακόμα πιο άδικα και σκληρά μέτρα.

ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΟΚΥΨΟΥΜΕ στους εκβιασμούς και στα ψευτοδιλήμματα τους.

ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΤΑΤΡΑΠΟΥΜΕ εμείς σε θύματα, των δικών τους πολιτικών. Πολιτικών που εξοντώνουν τους εργαζόμενους.

Στο όνομα της κρίσης, της Τρόικας, των Ευρωπαϊκών πολιτικών και των Μνημονίων οδηγούν αναρίθμητες ζωές στην κατάρρευση. Στον οικονομικό και κοινωνικό αποκλεισμό.

Συναδέλφισσες και Συνάδελφοι…

Οφείλουμε να στοχαστούμε την ιστορία μας. Να σεβαστούμε τη διαδρομή μας. Και να δώσουμε τον δικό μας αληθινό αγώνα.

ΔΥΝΑΜΩΝΟΥΜΕ ΤΗ ΦΩΝΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΔΙΝΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΜΑΣ ΑΓΩΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΜΑΣ, ΓΙΑ ΤΟ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ

Καλή Δύναμη και Καλούς Αγώνες.

ΖΗΤΩ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ