Κύριε Πρόεδρε, είμαι βαθιά συγκινημένος. Είμαι ένας τυπικός εκπρόσωπος της γενιάς του «114», της ξεσηκωμένης γενιάς, την οποία σφράγισε στην κυριολεξία με τον αγώνα του και το θάνατό του ο Γρηγόρης Λαμπράκης. Το ίδιο έκανε και ο Γιώργος Τσαρουχάς.
Ήμουν φοιτητής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Τίποτα δεν συνήγειρε τη γενιά μου όσο το τριήμερο χαροπάλεμα στο ΑΧΕΠΑ, τίποτα δεν συνήγειρα την πόλη αυτή, στην οποία έχω ζήσε, όσο το γεγονός ότι όλη η πόλη έκλινε εκείνα τα μοιραία βράδια πάνω από αυτό το μεγάλο νεκρό.
Αυτός ο νεκρός ήταν ένας Αριστερός «Ιησούς», κατά τη γνώμη μου. Ήταν ένας Αριστερός και είναι μυρωμένοι οι αγώνες σχεδόν όλων των αγωνιστών της Αριστεράς.
Το νόημα αυτών των αγώνων δεν ήταν ένα νόημα που μπορεί σήμερα να επιμερίζεται κατά το δοκούν στο πέρασμα των χρόνων. Οι άνθρωποι αυτοί αγωνίστηκαν για τη δημοκρατία και αν υπάρχει ένας συμβολισμός σήμερα στην εκατονταετία από τη γέννηση του Γρηγόρη Λαμπράκη είναι ότι αυτό που σήμερα θα έπρεπε να αναζητεί ο ελληνικός λαός, το ελληνικό Κοινοβούλιο από αείμνηστους συναδέλφους είναι τι σώζει τη δημοκρατία μας σήμερα.
Χρειάζονται τέτοιοι συμβολισμοί. Χρειάζεται όμως εκείνο που αυτοί οι συμβολισμοί έφεραν αργότερα στην Ελλάδα και αποτίναξαν τη δικτατορία, δηλαδή η ενότητα.
Δεν πιστεύω ότι αυτοί οι άνθρωποι ήταν μόνο Αριστεροί «Λαμπράκης» ήμουν και εγώ. Όλοι ήταν ανεξάρτητοί άνθρωποι –αυτή τη στιγμή είμαστε εδώ Ανεξάρτητοι βουλευτές – με ελευθερία που απλωνόταν μέχρι το άπειρο. Αγωνίζονταν για την Ελλάδα. Για την Ελλάδα έδωσαν τη ζωή τους.
Σ’ αυτή τη μοιραία πόλη δεν είναι τυχαίο ότι έγιναν επτά πολιτικά εγκλήματα. Δείτε τα: Πολκ, Ζέβγος, Βελδεμίρης, Νικηφορίδης, Λαμπράκης, Τσαρουχάς. γιατί χτυπήθηκε μόνο η Θεσσαλονίκη, από όλη την Ελλάδα, με πολιτικά εγκλήματα; Γιατί εκεί φούντωνε ένα πελώριο ανεξέλεγκτο εργατικό κίνημα, το οποίο δεν ήταν ενός κόμματος αλλά ενός λαού, γιατί εκεί υπήρχε φτωχολογιά και μέσα στη φτωχολογιά έσπειρα το παρακράτος αυτούς που σκότωσαν τον Λαμπράκη.
Όλοι ξέρουμε πια τι έχει γίνει ιστορικά. Όλοι ξέρουμε ότι οι ηθικοί αυτουργοί ήταν πολύ πέρα από τα δύο πρόσωπα που τον χτύπησαν. Ήταν πολύ ψηλά. Αυτά πρέπει να θυμάται κανείς, σ’ αυτά πρέπει να καίει μέσα μας η μνήμα σαν άκαυτη βάτος.
Ποιοι το οργάνωσαν; Γιατί ήταν οργανωμένο, και για του δύο. Καλά, το δεύτερο ήταν πια μια βασανιστική θανατική εκτέλεση – ας το πω έτσι – από τη χούντα. Το πρώτο όμως ήταν οργανωμένο και δεν θέλω να πω σήμερα από πού ήταν οργανωμένο, γιατί δεν θέλω να σοκάρω μέσα σ’ αυτήν την Αίθουσα.
Εγώ υποκλίνομαι στους ανθρώπους της οικογένειας – όλους – που είναι εδώ κι είχαν την τύχη και την ύψιστη τιμή να έχουν αυτόν τον ήρωα κοντά τους.
Θέλω να πω και για το χρέος της Πολιτείας, κύριε Πρόεδρε, και μ’ αυτό να κλείσω. Δεν το έχει κάνει το χρέος της η Πολιτεία. Συνήθως η Πολιτεία ξεχνάει τους ήρωες. Για το Γιώργο Τσαρουχά δεν έχει κάνει τίποτα. Δεν το συζητώ. Η κόρη του, η Καίτη, έκανε κάποια πράγματα στη Θεσσαλονίκη, αλλά δεν αρκεί ένας άνθρωπος για να σώσει μια ολόκληρη μνήμη. Ένας λαός χρειάζεται.
Όσον αφορά το Γρηγόρη Λαμπράκη πάλι, πέρα από τη ντροπή – θα πω – του να μετονομαστεί ο Μαραθώνιος που έχει το όνομά του, το ιερό όνομά του – που κατέληγε στην πορεία αυτή σαν ένας πρωτομάρτυρας, που έδινε πρώτος τον εαυτό του θυσία για την ειρήνη – συνέβη το απίστευτο, το να του αρνηθούν δηλαδή ακόμη και το όνομα του Μαραθώνιου δρόμου! Δεν θέλω να πω τι έχει γίνει ακριβώς.
Πρώτο, λοιπόν, χρέος της Πολιτείας είναι να μην δέχεται τέτοια πράγματα.
Δεύτερον, να κάνει αυτά που πρέπει στη γενέτειρά του, που όλο αρχίζουν και δεν τελειώνουν ποτέ.
Η Πολιτεία, λοιπόν, κι όχι μόνον η Βουλή, οφείλει να επιτελέσει το χρέος της. Η Βουλή έκανε σήμερα μια πρώτη ενέργεια. Ας είναι αυτό το πρώτο βήμα κάτι πολύ σημαντικό για όλα τα υπόλοιπα που πρέπει να γίνουν. Εκατό χρόνια από τη γέννηση ενός μάρτυρα δεν είναι τίποτα, αν σκεφτούμε ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν πάρει με το μέρος τούς τους αιώνες!
Σας ευχαριστώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια γίνονται για ενημέρωση των αναγνωστών μας. Η ευθύνη των σχολίων, αστική και ποινική, βαρύνει τους σχολιαστές.