Ομιλία της Ντόρας Μπακογιάννη στο ιδρυτικό συνέδριο της νεολαίας της Δημοκρατικής Συμμαχίας

Η πρόεδρος της Δημοκρατικής Συμμαχίας Ντόρα Μπακογιάννη, μιλώντας σήμερα στο ιδρυτικό συνέδριο της νεολαίας του κόμματος τόνισε μεταξύ άλλων: «Ποτέ στην ιστορία της χώρας δεν υπήρξαν τόσα κόμματα που να διαγκωνίζονται για να καταστρέψουν την Ελλάδα.

Διαγκωνίζονται για το πώς θα πάει η Ελλάδα πίσω στη δραχμή, πώς η Ελλάδα θα ξαναγίνει Ψωροκώσταινα, πώς η Ελλάδα θα είναι μια Ελλάδα η οποία δεν θα μπορεί να σηκώσει ανάστημα, πώς θα μείνει χωρίς συμμαχίες. Είναι εύκολος ο δρόμος που διαλέξανε. Επενδύουν στην οργή, επενδύουν στο θυμό, επενδύουν στην απελπισία του Έλληνα. Ο δύσκολος δρόμος είναι αυτός που επιλέξαμε εμείς, που αποφασίσαμε να σταθούμε όρθιοι, που αποφασίσαμε να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, που δουλεύουμε σκληρά για να πετύχουμε τις συμμαχίες που μας χρειάζονται στην Ευρώπη, που δουλεύουμε σκληρά για να πετύχουμε να φέρουμε χρήματα στην Ελλάδα, να μπορέσουν να δημιουργηθούν επενδύσεις, διότι ο στόχος και η υπόσχεση της Συμμαχίας στη νέα γενιά είναι μία: δουλειές, δουλειές, δουλειές».

Ακολουθούν σημεία ομιλίας της προέδρου της Δημοκρατικής Συμμαχίας

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη δύναμη για έναν πολιτικό σε αυτές τις δύσκολες ώρες από το να βλέπει μπροστά του νέους ανθρώπους, κοπέλες και αγόρια, μέλη, αυτού που ορισμένοι τολμούν να πουν, της δύσκολης, της χαμένης γενιάς, της γενιάς η οποία είδε πράγματι τα όνειρά της με ταχύτητα να, δεν θα πω γκρεμίζονται, γιατί αρνούμαι να το πω, αλλά πάντως σίγουρα να μεταβάλλονται. Που ζούνε σε μία διαφορετική πραγματικότητα απ’ αυτή που ονειρευτήκανε, που βλέπουν στα πρόσωπα των γονιών τους το φόβο, την απογοήτευση διότι είχαν δώσει ό,τι μπορούσαν να δώσουν σε σας και σήμερα σας βλέπουν να παραπαίετε, να ψάχνετε δουλειά ή ενδεχομένως να σκέφτεστε να φύγετε από την Ελλάδα.

Μια γενιά της οποίας η δική μου γενιά χρωστάει πολλά και κυρίως καλείται να απολογηθεί.

Θα σας μιλήσω όπως ακριβώς το νιώθω διότι νομίζω ότι πραγματικά σας το χρωστάμε. Η δική μου η γενιά, η περίφημη γενιά του Πολυτεχνείου, της μεταπολίτευσης, έφερε την Ελλάδα εδώ που βρίσκεται σήμερα.

Η δική μου γενιά τα τελευταία τριάντα χρόνια ακολούθησε πολιτικές εύκολες, λαϊκισμού, δημαγωγίας, βολέματος. Η δική μου γενιά έκρυψε το κεφάλι της μέσα στην άμμο και αρνήθηκε να δει την πραγματικότητα. Και η δική μου γενιά είναι η γενιά των ανθρώπων εκείνων που σήμερα καλούνται να απολογηθούν στα παιδιά τους, από οποιοδήποτε μετερίζι και αν βρισκόντουσαν, είτε ήταν πολιτικοί σαν και μένα, είτε ήταν συνδικαλιστές, είτε ήταν δάσκαλοι και καθηγητές, είτε ήταν άνθρωποι οι οποίοι προσπαθούσαν να ζήσουνε, ζητώντας για τα παιδιά τους μία θέση στο ευρύτερο δημόσιο.

Φταίνε όλοι; Σίγουρα όχι όλοι, αλλά πάντως σίγουρα φταίμε πολλοί. Και δεχθήκαμε να μπούμε σε μία λογική υλιστική, μακριά από πιστεύω, μακριά από αξίες και φτάσαμε στην ένδοξη προηγούμενη δεκαετία όπου αξία είχε η τσάντα η τάδε, το παπούτσι το τάδε, το μπλουζάκι το δείνα και είχαμε ξεχάσει ότι αξία για όλους μας είχε κάποτε ο άνθρωπος που πετύχαινε με τον αγώνα του, με τον ιδρώτα του, με την προσπάθειά του.

Και φέραμε την κατάσταση εκεί που βρισκόμαστε σήμερα. Και πού είμαστε; Έχουμε μία κοινωνία βαθιά οργισμένη. Μια κοινωνία που ψάχνει να βρει ένα μπούσουλα. Μια κοινωνία η οποία δεν ξέρει πώς να εκφραστεί. Μια κοινωνία που η οργή της εκφράζεται πολλές φορές με ακραίο τρόπο.

Μια κοινωνία που βλέπει ένα πολιτικό σύστημα μπροστά της το οποίο καταρρέει, βεβαίως, διότι μια τέτοια κρίση δεν μπορεί να αφήσει ανέγγιχτο το πολιτικό σύστημα, παρά το ότι ο δικομματισμός δίνει  σκληρή μάχη επιβίωσης και παλεύει, και παλεύει να κρατηθεί με τις παλιές λογικές και τις παλιές ιδέες, μην έχοντας κάνει την αυτοκριτική, μην έχοντας μάθει από τα λάθη, μην έχοντας κοιταχτεί στον καθρέφτη. Επιτέλους να πει τι ακριβώς είναι αυτό το οποίο  έκανε τη ζημιά και πώς πρέπει να διορθωθεί  σήμερα.

Και φθάνουνε στο απίστευτο σημείο μέχρι και τώρα που περπατάμε στο δρόμο και ο κόσμος φωνάζει να φέρνουνε τροπολογία στη Βουλή για να ρυθμίσουνε τα δάνεια των κομμάτων τους και όχι τα δάνεια των πολιτών οι οποίοι βρίσκονται σε απελπισία.

Και αναρωτιέσαι εσύ: μα καλά είναι δυνατόν; Είναι δυνατόν να μην έχουνε πάρει είδηση τίποτα απ’ αυτά που συμβαίνουν έξω στην κοινωνία; Τίποτα απ’ αυτά τα οποία απασχολούν τον κόσμο κάθε μέρα; Το ελάχιστο που έχουμε να κάνουμε εμείς, οι εκπρόσωποι της γενιάς μου, που ήμασταν στο πολιτικό σύστημα, είναι στην πράξη να αποδείξουμε ότι αλλάξαμε μυαλό και αυτό δεν φτάνει να το λες, πρέπει να το κάνεις. Και για να το κάνεις πρέπει να πάρεις αποφάσεις.

Και ήρθαμε εμείς η Δημοκρατική Συμμαχία και καταθέσαμε προτάσεις και είπαμε: παιδιά, 300 βουλευτές, όχι, 200 βουλευτές. Μπορείτε να το κάνετε με νόμο. Το είπατε κ. Παπανδρέου και το είπατε κ. Σαμαρά κάποτε. Τι αξιοπιστία έχουν τα λόγια όταν μπορείς να τα κάνεις πράξη και δεν τα κάνεις;

Είπαμε κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας. Εδώ και τώρα, κατάργηση. Δεν μπορούμε λόγω του Συντάγματος. Μάλιστα. Ψηφίστε όπως η Δημοκρατική Συμμαχία την άρση της ασυλίας για όλους τους βουλευτές. Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα.

Κομματικά Ταμεία. Μειώστε την κομματική χρηματοδότηση, τη χρηματοδότηση των κομμάτων. Ποιος συνταξιούχος, νέος, άνεργος, μητέρα, γυναίκα, νοικοκυρά στην Ελλάδα μπορεί να καταλάβει ότι εκείνης της κόβεται ο μισθός του άντρα της, ο δικός της, ότι το παιδί της είναι άνεργο, ότι ο παππούς που έδινε ένα χαρτζιλίκι στο παιδί δεν έχει πλέον να δώσει στο παιδί τίποτα γιατί του κόπηκε η σύνταξη, ποιος από όλους αυτούς μπορεί να καταλάβει ότι τα κόμματα πήρανε αύξηση πέντε εκατομμύρια εφέτος; Κανείς, φίλες και φίλοι. Και αυτό είναι που κάνει τον κόσμο ακόμα πιο θυμωμένο, ακόμα πιο οργισμένο, ακόμα πιο πιεσμένο. Και πού καταλήγουμε; Καταλήγουμε σε ακραίες μορφές. Και εδώ θέλω να σας κάνω την ανάλυση όπως εγώ την βλέπω.

Η δικιά σας η γενιά δεν χρειάστηκε ποτέ να δώσει τη μάχη κατά του φασισμού, ποτέ. Είσαστε μια γενιά με πολλά προβλήματα αλλά και με πολλά συν. Φτάσατε σήμερα χωρίς να έχει χρειαστεί να νιώσετε ποτέ τι σημαίνει έλλειψη ελευθερίας, δεν σκεφτήκατε ποτέ τι σημαίνει να μην μπορείς να εκφραστείς ελεύθερος.

Η δική μου η γενιά, που τα έκανε σε πάρα πολλά πράγματα θάλασσα όπως σας είπα πριν, την έζησε αυτήν την κατάσταση. Έζησε τι είναι να είσαι δεκατεσσάρων ετών και να σου κάνουν ανάκριση, έζησε τι είναι να είσαι δεκατριών ετών και να σε βάζουνε φυλακή και έζησε τι θα πει εξορία και τι θα πει ανάγκη να μπορείς να εκφράζεσαι ελεύθερος και στο μυαλό το δικό μας η ελευθερία ήταν το παν.

Και πολεμήσαμε γι’ αυτή την ελευθερία και καταλήξαμε εκεί πού καταλήξαμε σήμερα. Αλλά σήμερα για πρώτη φορά το αποτέλεσμα μιας λανθασμένης πολιτικής, μιας λαϊκίστικης πολιτικής, έχει σαν αποτέλεσμα να στρέφεται μέρος της κοινωνίας  προς ιδέες ολοκληρωτικές.

Οι άνθρωποι οι οποίοι σήμερα χαιρετούν φασιστικά και ναζιστικά είναι εχθροί της ελευθερίας και εχθροί της δημοκρατίας. Και θέλω να είμαι απολύτως σαφής σε αυτό. Οι άνθρωποι οι οποίοι έρχονται και αποφασίζουν να διαλύσουν την οποιαδήποτε ειρηνική εκδήλωση φωνάζοντας συνθήματα, ρίχνοντας γιαούρτια, πέτρες και αυγά, δεν είναι αγανακτισμένοι πολίτες. Είναι φασιστοειδή φαινόμενα τα οποία προσπαθούν να εμποδίσουν ακριβώς αυτό που γεννιέται σήμερα. Αυτή την αντίδραση, αυτό προσπαθούν να σταματήσουν. 

Εσείς σήμερα είσαστε μία  αχτίδα φωτός, διότι τη δικιά σας οργή που την έχετε και δεν έχω καμία αμφιβολία και το δικό σας θυμό που τον έχετε και τη δικιά σας απογοήτευση που την έχετε, την μεταβάλλετε σε δημιουργία, σε μαχητικότητα, σε αγώνα. Και αυτή είναι η μεγάλη σας διαφορά.

Δημοκρατία χωρίς συμμετοχή δεν μπορεί να υπάρξει. Η δημοκρατία βασίζεται στη συμμετοχή, βασίζεται στις προτάσεις, βασίζεται στις ιδέες, βασίζεται στη σκληρή δουλειά, βασίζεται στο διάλογο, βασίζεται στις συνεργασίες.

Χαίρομαι που σήμερα ο εκπρόσωπος της Δημοκρατικής Αριστεράς είναι εδώ. Δεν είναι τυχαίο ότι οι υπόλοιπες νεολαίες δεν στείλανε εκπρόσωπο. Δεν στείλανε εκπρόσωπο, φίλες και φίλοι, διότι δεν μπορούν να αντιπαρατεθούν στον ουσιαστικό διάλογο των προτάσεων που θα ακολουθήσει, διότι έχουν μείνει κολλημένοι στο χθες, διότι δεν μπορούν να εκφράσουν γνήσια αυτό που εσείς θα εκφράσετε.

Όταν ιδρύσαμε τη Δημοκρατική Συμμαχία είπαμε ένα πράγμα και το θυμήθηκε η Αθηνά εδώ πριν από λίγο. Είπαμε ότι εγώ που σας μιλώ, νιώθω ότι το χρωστώ, σας το χρωστώ. Χρωστώ να δώσω κάθε δυνατή μάχη, κάθε προσπάθεια, για να διορθώσω αυτά που έγιναν λάθος από τη δική μου τη γενιά και για να σας δώσω την προοπτική που σας αξίζει. Και σας αξίζει να δείτε ένα όραμα να γίνεται πραγματικότητα.

Σας αξίζει να δείτε την Ελλάδα πάλι όρθια, δυνατή, οικονομικά εύρωστη, κοινωνικά δίκαιη. Σας αξίζει  να ζήσετε εσείς με τα παιδιά σας σε μία άλλη Ελλάδα, όχι την Ελλάδα της μιζέριας, της διαφθοράς, της ψευτιάς, της λαμογιάς, αλλά μια Ελλάδα πραγματικά που θα βασίζεται σε αξίες και σε αρχές, που θα βασίζεται στα προτερήματα των Ελλήνων και όχι στα μειονεκτήματά της.

Μία γενιά η οποία θα ζήσει αυτή την Ελλάδα και θα την συνδημιουργήσει. Και γι’ αυτό σήμερα το συν το δικό σας είναι ένα πάρα πολύ μεγάλο συν. Ναι, δεν θα πάμε να καταστρέψουμε. Ναι, θα πάμε να αθροίσουμε, θα πάμε να κάνουμε συμμαχίες με δυνάμεις οι οποίες θέλουνε και έχουνε τον ίδιο στόχο με μας. Με δυνάμεις οι οποίες δεν θέλουν να το βάλουν κάτω.

Με νέους ανθρώπους οι οποίοι ενδεχομένως μας παρακολουθούν από το διαδίκτυο και οι οποίοι θα ξέρουνε ότι στη νεολαία της Δημοκρατικής Συμμαχίας θα έχεις την άνεση να σηκωθείς και να κάνεις κριτική και στην Πρόεδρο της Δημοκρατικής Συμμαχίας και στα στελέχη της Δημοκρατικής Συμμαχίας και σε θέσεις της Δημοκρατικής Συμμαχίας. Θα έχεις την άνεση και την ελευθερία του λόγου και την ευθύνη όμως των λόγων σου. Θα έχεις τη δυνατότητα να συνδιαμορφώσεις με τις ιδέες και τις απόψεις σου τις προτάσεις της Δημοκρατικής Συμμαχίας.

Αυτός είναι ο στόχος μιας νέας γενιάς, η οποία βεβαίως θα είναι μίλια μπροστά από μας, η οποία βεβαίως θα είναι πιο προχωρημένη, η οποία βεβαίως θα έχει όλες τις τάσεις της αμφισβήτησης, αλλά της δημιουργικής αμφισβήτησης.

Ποτέ στην ιστορία της χώρας δεν υπήρξαν τόσα κόμματα που να διαγκωνίζονται για να καταστρέψουν την Ελλάδα. Ποτέ. Στην τελευταία μου καταμέτρηση ήταν επτά. Διαγκωνίζονται για το πώς θα πάει η Ελλάδα πίσω στη δραχμή, πώς η Ελλάδα θα ξαναγίνει Ψωροκώσταινα, πώς η Ελλάδα θα είναι μια Ελλάδα η οποία δεν θα μπορεί να σηκώσει ανάστημα, πώς θα μείνει χωρίς συμμαχίες.

Είναι εύκολος ο δρόμος που διαλέξανε. Επενδύουν στην οργή, επενδύουν στο θυμό, επενδύουν στην απελπισία του Έλληνα. Ο δύσκολος δρόμος είναι αυτός που επιλέξαμε εμείς, που αποφασίσαμε να σταθούμε όρθιοι, που αποφασίσαμε να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, που δουλεύουμε σκληρά για να πετύχουμε τις συμμαχίες που μας χρειάζονται στην Ευρώπη, που δουλεύουμε σκληρά για να πετύχουμε να φέρουμε χρήματα στην Ελλάδα, να μπορέσουν να δημιουργηθούν επενδύσεις, διότι ο στόχος και η υπόσχεση της Συμμαχίας στη νέα γενιά είναι μία: δουλειές, δουλειές, δουλειές. Αυτός είναι. Ένας και μοναδικός στόχος.   

Και αυτός προϋποθέτει αλήθεια, ειλικρίνεια, υποδομές, ένα διαφορετικό κράτος, το οποίο είμαστε αποφασισμένοι να χτίσουμε όλοι μαζί. Και ναι, ενοχλούμε, πολύ, και όποιος είχε την παραμικρή αμφιβολία δεν είχε παρά να παρακολουθήσει τις τελευταίες 15 μέρες. Και ναι, μας στήνουνε, προσπαθούν να μας εμπλέξουνε, να μας μειώσουνε στο μεγαλύτερό μας πλεονέκτημα που είναι ότι δεν φοβόμαστε κανέναν, δεν χρωστάμε σε κανέναν και είμαστε αποφασισμένοι να σπάσουμε το κεφάλι μας.

Εγώ τους είπα πολλές φορές: ψάξτε, όσο θέλετε, όπου θέλετε, ό,τι θέλετε. Εγώ έχω δώσει όλες μου τις απαντήσεις διαχρονικά. Με ψάξατε το ’90, με ψάξατε το ’95, ξαναψάξτε σήμερα. Για ένα πράγμα θα είστε βέβαιοι: ότι όσο και να στεναχωριέμαι και ναι στεναχωριέμαι, όσο και να πληγώνομαι και ναι πληγώνομαι, δεν το βάζω κάτω με τίποτα.

Και όλοι αυτοί που μπαίνουν στον κόπο να μας στήνουνε τέτοιες δουλειές ένα πράγμα να ξέρετε: δεν θα μπαίνανε στον κόπο εάν η Δημοκρατική Συμμαχία πράγματι ήταν ένα κόμμα του 2, του 1,5%. Συνεχίστε λοιπόν, φίλες και φίλοι, νέοι και νέες της Δημοκρατικής Συμμαχίας.

Δεν είναι εύκολο να πείσει κανένας σήμερα έναν νέο άνθρωπο να μπει στην πολιτική. Δεν είναι εύκολο να του πει ότι η πολιτική δεν είναι αυτό που πιστεύει, δεν είναι μόνο αυτό το οποίο στη μεγάλη του πλειοψηφία δυστυχώς έχει κυριαρχήσει σε όλες τις δημοκρατίες του κόσμου, ότι είναι ένα κλαμπ ολίγων εκλεκτών οι οποίοι κάνουν πολιτική μεταξύ τους, πολλοί απ’ αυτούς είναι λαμόγια, πολλοί απ’ αυτούς κάνουνε πράγματα τα οποία δεν είναι αποδεκτά και ούτω καθεξής.

Δεν είναι αυτό η πολιτική που ονειρεύτηκα. Η πολιτική που εγώ ονειρεύτηκα ήταν αυτή που μπόρεσε να αλλάξει τη ζωή του πιο ορεινού και πιο προβληματικού Νομού της Ελλάδος, που ήταν η Ευρυτανία, που κάθε γεφύρι που χτιζότανε ήτανε ένας τρόπος να έρθουν οι άνθρωποι πιο κοντά, που κάθε δρόμος που αποκτούσε άσφαλτο επέτρεπε σε έναν άρρωστο να φθάσει στο νοσοκομείο, όπου ένα νοσοκομείο που είχε τέσσερις γιατρούς έφθασε να έχει 36. Στην πολιτική δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση από το να δεις ότι τελικώς μπορείς να βάλεις ένα λιθαράκι και η δικιά σας γενιά να πάει καλύτερα.

Αυτός είναι ο στόχος της Δημοκρατικής Συμμαχίας. Ελάτε. Ελάτε να δώσουμε αυτή τη μάχη μαζί. Σας υπόσχομαι να τη δώσουμε με ψηλά το κεφάλι, με καθαρή τη συνείδηση, κοιτώντας τους Έλληνες στα μάτια και θα κερδίσουμε. Θα κερδίσουμε διότι είμαστε  στο σωστό δρόμο και κάνουμε τις σωστές επιλογές. Να ’στε καλά, σας ευχαριστώ πολύ. 

Αθήνα, 10 Μαρτίου 2012

Δελτίο Τύπου Δημοκρατικής Συμμαχίας